Koni trojańskich tabuny

To co widać - manifestacja potęgi
Akwedukt Pont du Gard - ukończony w 18r. n.e. 260m
długości, 49m wysokości. Zbudowany z ok. 3 tys. bloków
kamiennych połączonych klamrami, bez użycia zaprawy.
Jedna arkada, to 260 bloków o łącznej wadze ok. 850t.

Kiedy Starożytni Rzymianie budowali swoją sieć doprowadzających do miasta wodę pitną kanałów (łącznie ok. 400km, z czego spora część pod ziemią), nie było pewnie nikogo kto nie mówiłby, że to postęp. Świat im zazdrościł potęgi, myśli i rozmachu. 

Rzymianie podchodzili do budowy akweduktów bardzo naukowo - oczywiście na miarę tamtych czasów. Budowa akweduktów była naprawdę ogromnym przedsięwzięciem inżynieryjnym: zachowywanie spadków grawitacyjnych, kanały podziemne, prowadzenie nad rzekami i kanałami, odwadnianie przyległych terenów aby zapobiec możliwości skażenia przez wody gruntowe. Sam wybór źródła, z którego czerpano wodę był bardzo staranny - jego integralnym elementem była długotrwała obserwacja stanu zdrowia tubylców, którzy tę wodę na co dzień spożywali. Pełen profesjonalizm, a wszystko po to aby mieć czystą wodę.

W efekcie tego wielkiego przedsięwzięcia, w szczytowym okresie działania akweduktów  aż 800 tyś m3 wody dziennie było z odległych źródeł dostarczane do Rzymu drogami wodnymi.

Robi wrażenie - miało robić. Sextus Juliusz Frontinius, który siecią wodociągów techniczne się opiekował, powiedział wprost:

Te wodociągi to główne świadectwo wielkości Cesarstwa Rzymskiego. Czyż można z tymi cudownymi urządzeniami, które dają tak wiele pożytku człowiekowi, porównać bezużyteczne, bezcelowe piramidy egipskie, lub niepotrzebne, chociaż tak sławione, budowle Greków

To czego widać nie było i czego szkodliwości
nikt nie podejrzewał

Ołowiane rury - część systemu dystrybucji wody

Kiedy ci sami Rzymianie zaczęli masowo chorować na rozmaite choroby, będące skutkiem kumulacji metali ciężkich w organizmie (co wiemy współcześnie), nikt nie widział związku z tym postępem. Wszystko przecież było przemyślane i zaplanowane z naukową precyzją. Nie wiedziano jednak wówczas o zasadniczej sprawie: w początkowym okresie podziemne części akweduktów i instalacje w budynkach tworzono z rur kamiennych i ceramicznych, ale później zastąpiono je ołowianymi, dającymi się swobodniej kształtować, ale ołów przedostający się do wody, przyjazny człowiekowi nie jest: tak w wodzie, jak i w postaci pocisku. 

Czy to i nam nie powinno się z czymś kojarzyć? 

Mi się kojarzy nie tyle z tym, aby ołowiu (jak i kadmu, rtęci i innych metali ciężkich) jednak nie przyjmować pod żadną postacią. Kojarzy się nieodparcie z tym, że to co określa się "niezaprzeczalnym triumfem myśli ludzkiej", temu trzeba się szczególnie uważnie przyglądać, szczególnie temu czego na pierwszy rzut oka nie widać.

Tym bardziej dziś, kiedy koni trojańskich są całe tabuny.